LEEUWARDER COURANT, 18 februari 1982
‘ZO MAG IK ’T ZIEN’

(…) Gisteravond de vijfde aflevering van ‘Weekend’ bij de IKON, een volwassen produktie van Nederlandse bodem over jonge mensen. (…) De ontknoping is verrassend en open. Het jonge paar maakt ruzie in een auto. Hij ziet een naderende bij een onbewaakte overweg niet aankomen. Ze ontsnappen op het nippertje aan een alles vernietigende botsing, maar de schok in de tot stilstand gekomen auto is tóch groot. Beiden zijn overstuur. Zij bevinden zich op een kruispunt in hun leven. De regie van de begaafde Eric Oosthoek is gedegen en indringend. Zelden zie je Nederlandse acteurs zich zo goed houden voor de camera. Er straalt een grote mate van natuurlijkheid af van het werk van de spelers. Het is dit jaar al de tweede serie van de IKON die eruit springt! (…)
TONEEL TEATRAAL, december 1981
‘TELEVISIEDRAMA ALS TONEEL AAN DE BASIS’

DE JEUGDREALITEIT VAN DE IKON
Henny van Schaik

(…) Het televisiedrama is het stiefkindje van het vaderlands omroepbestel. De omroep die verhoudingsgewijs nog het meeste authentiek Nederlands drama in zijn programma\’s stopt is de IKON. Het afgelopen jaar heeft IKON-regisseur Eric Oosthoek gewerkt aan een dramaserie over jeugdproblematiek, die zo dicht mogelijk bij de doelgroep staat. Henny van Schaik volgde de voorbereidingen en maakte een aantal opnamedagen en -nachten mee. (…) Men heeft geprobeerd om met de achtdelige televisiedramaserie \’Weekend\’ zo dicht mogelijk bij de werkelijkheid, en vooral ook bij de belevingswereld van de jongeren te blijven. Hoewel Eric met enige trots vertelde dat het spoorbaanongeluk, dat als rode draad door alle acht afleverin­gen heen speelt, de grootste spektakelscè­ne was, die hij tot nu toe heeft geregisseerd, blijft het een feit dat Eric er de man niet naar is om alleen maar opportunistische mooifilmerij te maken. In de tijd van de Actie Tomaat zat Eric op de regisseursopleiding van de Amsterdamse Toneelschool. Hij volgde stages bij geëngageerde regisseurs in Engeland en Duitsland. Deed ook een opleiding elec­tronische drama-registratie bij televisie en kwam vervolgens in het politiek-active­rend theater terecht. Na enige tijd als artis­tiek leider van de Nieuwe Komedie gewerkt te hebben, liet hij zich weer leiden door zijn oude voorkeur voor televisie. (…) Het televisiedrama is voor Eric nog altijd de duidelijkste manier om een probleem aan de orde te stellen. Het is ech­ter tegelijkertijd de duurste vorm van programma\’s maken. Meestal gebeurt het in Hilversum met mondjesmaat. Maar de IKON wil het principieel zoveel mogelijk doen en probeert het zo goedkoop mogelijk uit te voeren. Zo konden er bij \’Weekend\’ twee vliegen in één klap geslagen worden: voor zover het in te passen viel, werkten de jongeren om wie het ging mee aan de pro­duktie. Het waren voordelige enthousiaste krachten, die bovendien het meest bij het onderwerp betrokken waren.
\’Weekend\’ gaat over jonge mensen tussen de 16 en de 23. In acht op zich zelf staande losse verhalen wordt het doen en laten van veertien hoofdpersonen gevolgd tijdens een weekeinde van vrijdagmiddag tot maandagochtend in de \’niet nader te noe­men\’ middelgrote provincieplaats Amers­foort en omstreken. In nauwe samenwer­king met de regisseur is de serie voor de IKON geschreven door Carel Donck en Hugo Heinen. Dit is hetzelfde trio dat eer­der samen \’De Beslagen Spiegel\’ op de buis gebracht heeft. De schrijvers waren zeer nauw bij de ver­werking van hun script betrokken en de heel goed oplettende kijker zal hen in menig drukbezochte figurantenscène heel ver op de achtergrond kunnen zien rond­schuifelen, zich met hun eigen pocket insta­matic wapenend tegen de echte cameralui. Aan het schrijven is een zeer uitgebreide documentatie- en researchfase voorafge­gaan en ook tijdens het draaien is de vinger aan de pols gehouden om eventuele zin­volle wijzigingen door te voeren. \’Week­end\’ sluit aan bij de IKON-traditie om over herkenbare sociale problemen duidelijke informatie aan te bièden, weliswaar voor­zien van eigen stellingname, maar zonder erbij te preken. In dit geval is het bedoeld als een herkenbare spiegel voor de cate­gorie kijkers die hun leeftijdgenoten in de hoofdrollen ziet. (…) Om de probleemgebieden enigszins te in­ventariseren zijn Carel, Hugo en Eric als volgt te werk gegaan. Ze hebben oproepen geplaatst in allerlei dagbladen, school­kranten en omroepgidsen, waarin ze ge­vraagd hebben om reacties van jongeren op de algemene moeilijkheden waar ze zich in hun dagelijks leven voor geplaatst zien. Dit leverde grote pakken brieven met gedetailleerde situaties op, die anoniem verwerkt werden. Daarnaast ontvingen ze een aantal dagboeken waar dankbaar uit geput werd. Behalve dit schriftelijke materiaal waren er ook veel interviews en persoonlijke con­tacten van de schrijvers en de regisseur met jongeren en met mensen die in de jeugd-be­geleiding werkzaam zijn op scholen, ar­beidsbureaus en jongerencentra in het hele land. De thema\’s die daarbij naar boven kwamen waren in de eerste plaats de problemen met werk dan wel werkloos­heid. Van alle leerlingen die in 1981 van school gekomen zijn, kon naar schatting 50.000 man niet aan de slag gaan. Volgens het ANP-nieuws viel het niet tegen: \’Negen op de tien leerlingen die van school kwamen hadden werk gevonden.\’ Het klinkt aanzienlijk minder positief als je stelt dat dat een jeugdwerkloosheid van niet minder dan tien procent kan inhou­den. Na het ontbreken van werk of de soms nog ellendiger omstandigheden waarin toevallig wel gewerkt kon worden, kwamen de relatieproblemen op een eervolle tweede plaats. Niet alleen de eventuele conflicten met partners, maar ook de invloed die de ouders op de relaties kunnen uitoefenen, leveren vaak veel moeilijkheden op voor de jongeren tussen de 16 en 23. De vrijheid om keuzes te maken of, soms door schade en schande, te leren maken is iets wat eigenlijk steeds terugkomt. (…) Omdat de serie \’Weekend\’ op het realisme van de alledaagsheid gokt, zou het niet erg geloofwaardig zijn de opnamen uitslui­tend met ster-acteurs te bezetten. Die zijn er trouwens ook niet zo gek veel tussen de 16 en 23. In de verschillende rollen zullen nu drie categorieën spelers te zien zijn. In de eerste plaats zijn er de mensen – voornamelijk jongeren, maar ook wel die de middelbare leeftijd al voorbij zijn ­die niet in het toneelvak werkzaam zijn. Ze komen gewoonlijk niet van amateur­toneelverenigingen of iets dergelijks maar ze zijn gerecruteerd uit omgevingen die aansluiten bij de te behandelen onder­werpen. Zo heb ik bij de tests heel wat wel­willende wieleramateurs over het scherm zien schuiven, voordat net die jongen gevonden was die prima paste bij de aspirant-prof uit de vierde aflevering. Met anderen is Eric rechtstreeks in aanra­king gekomen tijdens de research en die werken soms mee aan hun eigen onder­werp. In tenminste drie afleveringen wor­den de hoofdrollen gespeeld door zestien­jarige amateurs. Een tweede groep nog onbekende gezich­ten op de Nederlandse televisie is afkom­stig van de Amsterdamse Theaterschool. Ten derde zijn er de bekende namen van acteurs als: Siem Vroom, Trins Snijders, Paul Gieske, Will Spoor, Jaap Hoogstra en anderen. (…)
TROUW, 20 januari 1982
‘VEELZIJDIGE EN BOEIENDE JEUGDSERIE’

(…) ‘De kracht van \’Weekend\’ zit ‘m in het goede, geloofwaardige verhaal, de toon van normale mensen onder elkaar en het benutten van het jonge talent dat voor de serie gevonden is. Er zijn werkelijke prachtige rollen bij!’
AMERSFOORTSE COURANT, 19 januari 1982
\’UIT HET LEVEN GEGREPEN SERIE\’

(…) ‘Als je nu de schoolverla­ters bekijkt, de 16- tot 23- jarigen, zou je het idee kunnen krijgen, dat deze groep het niet ziet zitten, dat ze een voor volwassenen hopeloze groep vormen. Maar als je met deze mensen gaat praten, ziet het er alle­maal heel anders uit; ze zijn heel solidair en zelfbewust’. Aldus Eric Oosthoek, regisseur bij de IKON die bezig is aan de laatste opnamen voor de 8-delige serie Weekend. Oosthoek: ‘Na de serie Allemaal Tuig wordt de serie Weekend uitge­zonden, gevolgd door de 6-delige se­rie De jongens Veerman. Totaal dus twintig weken eigen drama, dat is nogal wat. Met Weekend willen we de kijkers laten zien, dat de oplossing van dagelijkse proble­men bij de jongeren zelf moet wor­den gezocht. Het is een ge­zinsprogramma; als ouders meekij­ken zullen ze tot de ontdekking komen dat zij maar nauwelijks bij de problemen van hun kinderen betrokken zijn. Die jongeren zullen het zelf moeten oplossen, onder­ling’. (…) De IKON liet middels een landelijke advertentiecampagne de jon­geren weten, dat als ze ervaringen hadden met dagelijkse problemen, ze met deze omroep contact konden opnemen. Op grond van de resulta­ten zochten medewerkers van de IKON 300 jonge mensen op. Met twintig daarvan is vele dagen ge­praat, waarna acht van deze jonge­ren hun complete verhaal kwijt kon­den. Die acht verhalen, rechtstreeks ontleend aan de praktijk, werden de thema\’s voor de tv-uitzendin­gen. Oosthoek: ‘De mensen achter die thema\’s komen zelf niet in de stuk­ken voor. Je kan het een jongen of meisje emotioneel niet aandoen dat hij of zij een echtscheiding nog­maals beleeft, de gevolgen van een diefstal of wat dan ook. De verhalen worden nagespeeld door acteurs, on­der wie Trins Snijders, Henk Uter­wijk en Siem Vroom, stagières van de Theaterschool in Amsterdam en een groot aantal amateurs. De sce­nario\’s zijn geschreven door Carel Donck en Hugo Heinen, die met dit soort werk ruimschoots hun sporen hebben verdiend.’ (…) ‘De serie is ook be­doeld voor de ouders, die zich moe­ten realiseren dat zij hun kinderen los moeten kunnen laten. En de jon­geren zelf kunnen leren dat met doorknokken veel is te bereiken, dat saamhorigheid hun belangrijkste wapen is’. (…)
GOOI EN EEMLANDER / NIEUWSBLAD VAN HET NOORDEN UTRECHTS NIEUWSBLAD, 20 januari 1982
‘ONGEWOON STERKE SERIE’

(…) ‘WEEKEND is een verademing in de wereld van het Nederlandse televisiedrama. (…) Schrijvers en regisseur verdienen alle lof voor de vaart die in het verhaal zit, en vooral ook voor de evenwichtige verhouding tussen humor, sociale elementen en atmosfeer. (…) Door de jonge acteurs wordt steeds verbluffend spontaan geacteerd’.
AVRO TELEVIZIER,13 januari 1982
OP DE DREMPEL TUSSEN SCHOOL EN MAATSCHAPPIJ

\’HET IS ROT WAT JE NU MEEMAAKT, MAAR JE KOMT ERUIT!’
DENISE BROUWER

(…) Na ‘Allemaal Tuig’ begint de IKON woensdag alweer met een dramaserie voor, over en door jongeren: ‘Weekend’. Ditmaal gaat het om de eerste ervaringen na de schooltijd. Hoewel de acht afleveringen een afzonderlijk verhaal vertellen, hebben ze een belangrijk verbindend element: een ongeluk brengt de levens van alle hoofdpersonen voor een kort of lang ogenblik in elkaars nabijheid. ‘Weekend’ is zorgvul­dig op de realiteit gebaseerd en – een andere goede IKON-traditie – veel van de jonge rollen wor­den door amateurs gespeeld.
‘Ik vind het schandalig dat er door de televisie niet meer aandacht aan die groep wordt besteed waar wij als IKON nu voor werken. Over tien jaar bepalen zij wat er gebeurt. Het is de sleutel­groep waar we de komende twintig jaar mee te maken krijgen. Het is van het allergrootste belang hen te motiveren.’ Aldus Eric Oosthoek, regisseur van ‘Weekend’, een serie voor en over schoolverlaters, jonge­ren tussen zestien en drieëntwintig jaar. ‘Ik geloof niet dat het omwen­telingsgewijs kan werken, dat er grote verschuivingen door ont­staan, maar het belangrijke van te­levisie vind ik dat het een signale­rend medium is. Als er vanavond een uitzending is over een staking bij De Bijenkorf, praat morgen iedereen er over. De functie van te­levisiedrama is: proberen om met authentieke gegevens dingen te doen die je zelf belangrijk vindt. Anders kun je er niet achterstaan. Je moet proberen om vanuit de mensen zelf te werken. Het is niet zo dat ik een plaatje in mijn hoofd heb en ze daarin kneed, net zolang tot ze er in passen, maar anders­om: uitgaan van wat mensen doen en denken en zien of dat in een dra­maturgie is in te passen.’ (…) Kwamen er tijdens de research za­ken naar voren die jullie echt ver­rasten?’ ‘We hebben de ellendigste verhalen gehoord, maar waren ver­bijsterd door de buigkracht en taaiheid die we troffen. Mensen die echt kloterige dingen meemaakten – van mishandeling tot zelfmoordpogingen, zeshonderd sollicitatiebrieven, en dat soort toe­standen – maar toch iets hadden van: we knokken door. Die gedachte hebben we overgenomen. Elke aflevering eindigt positief, in een opmaat. Kijk, als maker van zo\’n programma moet je kiezen voor solidariteit met je hoofdrolspelers. Je moet aan hun kant gaan staan en hen stimuleren: het is rot wat je nu meemaakt, maar je komt eruit!’ (…)
EINDHOVENS DAGBLAD / BRABANTS DAGBLAD, 20 januari 1982
‘WEEKEND: ÉÉN VAN DE BESTE PRODUCTIES VAN DIT NOG JONGE TELEVISIESEIZOEN !’

NOS SALES over WEEKEND
DIARIES, TRUE STORIES AND A LOT OF RESEARCH SUPPLIED THE BASIS FOR THIS EIGHT-PART TELEVISION SERIES ABOUT YOUNG PEOPLE.

(…) Young people, between 16 and 20, invest a great deal of energy and emotion in their mutual relationships. Society offers preciously few opportunities to them, so they are very much interdependent. There is humeur, vitality and often streng solidarity, even though circumstances are bleaker than ever. In several episodes of WEEKEND it becomes apparent that young people, in spite of all their hars criticism and outward swagger, often take the side of the parents against the outside world when the chips are down. There is not always a generation gap; sometimes there is even genuine affection. Drama about adolescents and young adults cannot be mealy­mouthed. Consequently, the language used is often on the strong side, deliberately authentic and unequivocal. The eight episodes can be watched apart from each other. A car accident is the connecting link between the instalments. (…)