DE RIVIER WAARIN IK ZWOM (1988)

Driedelige dramaserie over de burgeroorlog in Mozambique
(46, 48 en 40′)

Scenario: Hugo Heinen, Carel Donck en Willem Capteyn

Regie: Eric Oosthoek

Omroep: IKON Televisie

“Een bewuste keuze, een gewetensvraag?”

Stel, het is pakweg 1938 en je loopt in Berlijn op straat. Toevallig heb je een geladen pistool op zak. Je voorziet de ellende die het nazieregime in Europa zal veroorzaken. Opeens sta je oog in oog met, jawel, Adolf Hitler. Je hebt alle mogelijkheden hem neer te schIeten en zo wellicht miljoenen joden te behoeden voor een zekere dood. Wat zou je doen?

Kiezen
Het is een hypothetische vraag, vaak misbruikt om overtuigde pacifisten in verlegenheid te brengen. Een vraag die de één wel en de ander niet makkelijk beantwoordt. Een dergell]ke gewe­tensvraag, maar dan in een meer realistische vorm, speelt in de nieuwe IKON- dramaserie ‘De rivier waarin ik zwom’. Als je bewust ergens voor kiest, zoals de verpleegster Marith in de serie, kun je dan ook altijd de consequenties van die keuze dragen?

Het verhaal
Marith werkt als verpleegster in een hospitaal in Mozambique. Bij een inval van een Renamo-commando (de Renamo probeert al lange tIjd door terreuracties het leven in Mozamblque te ontrege­len) komen veel mensen om het leven. Daaronder is ook de vriendin en collega van Marith: Christine. Marith keert terug naar Nederland en krijgt onderdak bij haar zus. Verdwaasd en verbijs­terd probeert ze weer vat te krijgen op haar eigen gevoelens. De herinneringen laten zich niet terugdringen, vooral niet omdat journalisten steeds weer haar verhaal wlllen horen.
Als ze in Amsterdam over straat loopt herkent Marith met een schok de man die als blanke huurling het Renamo-commando aanvoerde. Ze zoekt uit wie hij is en waar hij woont of logeert. Vervolgens probeert ze de officiële wegen te bewandelen om hem vervolgd te krijgen. Als dat niet lukt, staat ze voor waarschijnlijk de moeilijkste keuze in haar leven. Ze kiest voor een harde confrontatie.

Cast:
Lineke Rijxman, Thom Hoffman, Gerard Thoolen, Peter Tuinman, Saul Reichlin, Louis Mahoney, Frits Butzelaar, Ingrid de Vos, Candy Dulfer, Truus te Selle, Rudi van Vlaenderen, Dora van der Groen, Mies de Heer, Wim de Haas, Anne Buurma, Joost Boer, Gerrit-Jan Wolffensperger, Patty Stenger, Sheila Lever, Harm Edens, Ger Apeldoorn, Karel Roskam, Ton Verlind, Carrie de Swaan e.a.

Crew:
Camera/Licht: Dirk Teenstra N.S.C.
Focus puller: Marc Homs
Camera Zimbabwe: Bob Coen
Beeldtechniek: Ron van der Kamp
Grip: Geert van Blokland
Eerste belichter: Theo van Dijk
Belichters: Oscar Strik, Eddy Brinkman
Stagiair: Jeroen Neus
Geluid: Lukas Boeke
Geluid Zimbabwe: Amy Coen
Art director: Adine van den Bosch
Rekwisiteur: Hans Oosterhuis
Setdresser: Cheryl Nortan
Styling/kleding: Jessica Bijvoet
Kap/grime: Karin Zwaan
Catering: Josje Lijbers
Stillfotografie: Leendert Jansen
Grafisch ontwerp: Will Bakker
Muziekcompositie: Rens Machielse
Politieke adviezen: Marnix Krop
Vertaling: Sheila Gogol
Montage/mixage Peter Rump
Productieleiding: Els Prins
Productie-assistentie: Mardou Jacobs
Algemene assistentie: Machteld Kooy, Annemiek van der Zanden
Productie-assistentie Zimbabwe: Piet Hurkmans
Regie-assistentie Zimbabwe: Olley Maruma
Special effects: Arthur Van Oest, Kees Witte
Voertuigen: Ajo Fliervoet
Script-continuïteit: Peter Rump
Eindredactie: Wim Koole
Producent IKON Televisie

Scenario: Hugo Heinen, Carel Donck, Willem Capteyn

Regie: Eric Oosthoek

Met dank aan de bevolking van Domboshawa Hills en patiënten en personeel van Chipinge Hospital in Zimbabwe.

De rivier waarin ik zwom werd uitgezonden op 13, 20 en 27 november 1988 op Nederland 3.

De speelfilmversie van 97 minuten won op het Golden Chest Festival 1989 in Plovdiv, Bulgarije de ‘Golden Chest’ for ‘overall quality’.

Citaat uit het jury-rapport:
(…) The river I swam in: The greatest merits of the film I would say, are its deep psychological characters, the inner struggle of the characters which provides the streng impact of the entire story. Along with their call for struggle the authors of the film suggest other themes – they somehow pass by, but remain with durable force in our conscience. Unintentiously these allusions of non-participation hurt us more severely than the bullets in the dead body of the killer. (…)

Stills uit De rivier waarin ik zwom
Pers over De rivier waarin ik zwom