Meedoen aan verboden demonstraties was een belediging van de koning. De man haalde een stapel zwart-witfoto’s uit een map en legde ze een voor een op het bureau. De foto’s deden ouderwets aan, maar waren haarscherp. De demonstratie van gisteren. Rode vlaggen, zwarte vlaggen, spandoeken: ‘La lutte continue’. Saïd, Saâdia en hijzelf, arm in arm tussen hun medestanders. De man vroeg hoe hij heette, wanneer hij geboren was, wat de namen van de twee anderen waren, wie dat meisje was, waar hij woonde, wie zijn ouders waren. Aylal wist wat hij moest zeggen. Ze hadden eindeloos geoefend, een ouderejaars Rechten had hen bij de voorbereidingen van de demonstratie uitgelegd wat ze in zo’n situatie wel en niet moesten zeggen. Aylal weigerde te antwoorden, beriep zich op zijn zwijgrecht, eiste met donkere ogen van woede een advocaat. Hij hoorde een beweging achter zich, een van de mannen stapte naar voren, hief een hand op en wilde slaan. De man achter het bureau maakte een gebaar, stopte zijn collega.

Een tweede stapel foto’s, kleur ditmaal. De man dreigde. Als hij niet meewerkte dan zou het hem net zo vergaan als de verraders en ongelovigen voor hem. Aylal staarde naar de foto’s, zijn maag verkrampte, zuur kwam omhoog. Mannenlichamen, naakt, geblinddoekt; aan de polsen opgehangen aan een haak in het plafond; gebukt, de polsen met een ketting strak naar de geboeide enkels getrokken; een naakte vrouw met een zak over haar hoofd en een bebloed onderlichaam. Alles draaide, het werd zwart voor zijn ogen. Aylal voelde niet meer dat zijn lichaam de betonnen vloer raakte.